MyFavouriteHorseLife: Veel zelfvertrouwen, springen en een eigen paard!

Goed, Hippisch Centrum Uitgeest werd dus gesloten en bij Manage Heemskerk kon ik ook met springlessen meedoen. Ik kwam daar terecht via schoolvriendinnen. De eerste les weet ik nog goed. Mijn vriendin moest op Teddy, een voskleurige pony die de bouw had van een Haflinger. Dat bleek verschrikkelijk te zijn, want ze wilde graag ruilen. Ik weet niet meer op wie ik daar als eerste reed, maar wel dat Teddy eigenwijs werd en mijn vriendin eraf ging en moest huilen. Ze ruilde met iemand die Teddy wel aandurfde, maar ook die wilde daarna nog eens ruilen. Toen was het mijn beurt. Het leek mij zo een lief paardje! Al vanaf dat ik opstapte voelde ik een klik met dat paard. Het voelde goed, het rijden ging goed en na enkele lessen hebben Teddy en ik zelfs zonder zadel gesprongen! Teddy werd te makkelijk en te klein. Ik werd naar de paardengroep verplaatst en mocht vaak op Arthur of een nieuw paard. Arthur was een grote, donkere vos. Ontzettend braaf en makkelijk te rijden. Maar perfect om aan het 'paardenritme' te wennen. Samen hebben we veel dressuurlessen gereden. Met de springlessen mocht ik op Morena. Dat was een grote bruinbonte merrie. Morena was gek op springen en met de springlessen hebben we tot de 1,40 meter gesprongen!

Ik was ondertussen alweer 14 jaar, zat op school in een paardenklas waarbij we bij Manege Groot reden en ik had veel ervaring gekregen. Onder andere met een voskleurig vuilnisbakken ras paardje Jolly. Hij was naast de pony's van mijn vriendin, mijn eerste, echte, eigen verzorg pony! Omdat hij al wat op leeftijd was deed ik vooral rustig aan met hem. We reden vaak, af en toe een heel klein sprongetje en maakte weleens buitenritten. Ook maakte ik in die tijd kennis met het boomloos en bitloos rijden. Ik leerde een nog betere houding en zit aan en kon zo goed als alle paarden en pony's rijden die er op de manege te vinden waren. Ik was toe aan een eigen paard om verder te komen. Bij de paardenklas behaalde ik mijn Certificaat Buiten Rijden en omdat ik wel wat uitdaging kon gebruiken kochten we een 3-jarig KWPN-tuigpaard merrie Dimana.

Dimana, 3 jarige KWPN-Tuigpaard merrie.

Dimana was een ontzettend mooie voskleurige merrie. Ze was heel braaf, maar hier en daar wel wat gedragsproblemen. Ik kon haar als 15-jarige zelfstandig verzorgen en rijden en zelfs durfde en mocht ik naar buiten om haar verder verkeersmak te maken. Zo ontzettend braaf! Maar helaas kon het niet altijd goed gaan met haar. Ik had haar net een maandje toen ik haar uit de wei wilde pakken en ze niet op haar linker voorbeen wilde staan. Wat ik ook deed, ze had teveel pijn! Ik heb toen heel hard gehuild, omdat ik dacht dat haar been gebroken was. Ik haalde snel hulp en met meerdere mensen hebben we haar duwend en trekkend naar haar box gekregen. De dierenarts constateerde hoefzweren. De hoefzweren moesten uit de hoef groeien en afhankelijk van waar die zaten, gedurende een aantal weken herstellen. Gelukkig mocht ze als ze niet kreupel, dus onregelmatig liep, gewoon beweging krijgen. Het ging even goed, maar toen er na de eerste buitenrit een steentje in het gat kwam en ze weer op drie benen stond konden we niks anders dan weer de dierenarts bellen. In haar hoef zaten meerdere hoefzweren die er zelfs bij de kroonrand naar boven uitkwamen. De dierenarts zette haar in het verband en toen na enkele dagen het verband eraf mocht, heb ik haar elke dag enkele keren, meerdere minuten in een sodabadje gezet. De genezing ging voorspoedig, maar omdat de dierenartskosten te duur werden waren we genoodzaakt om haar te verkopen. Ze kon niet langer blijven en ik moest toch weer terugvallen op verzorgpaarden. Het afscheid zal ik nooit meer vergeten!
Meteen al kreeg ik twee nieuwe verzorgpaardjes. Een Haflinger Jelly en een New Forest Jointy. Ook van deze twee heel veel geleerd! Ik was de rijbaan een beetje zat en wilde ook graag in de duinen en op het strand rijden. Ik kreeg toen vier bijrijdhaflingers; Emy, Menner, Nicky en Liberty. Ik kwam daar eens per week of soms vaker rijden. In het begin veel met Nicky. Ze was een onzekere haflinger en schrok snel van dingen, maar niet onvoorspelbaar en verder heel braaf en makkelijk te rijden. Ik reed vaak met een vriendin die op Menner reed. De enige ruin van de vier. Hij was een wat flegmatieke haf die de kat uit de boom keek. Mijn vriendin ging ook weleens op Emy. Menner en Emy waren de rustigste van de vier. Het afspreken met mijn vriendin ging steeds moeizamer en ik wilde ook wel een keer alleen. Helaas kon dat niet zo goed met Nicky, vanwege haar onzekerheid. Toen hebben de eigenaren en ik besloten om Liberty te gaan rijden. Liberty was wel een enorme wildebras.

Menner, Emy, Nicky en Liberty

De eerste keren dat ik Liberty ging rijden vond ik haar leuk, maar ook eng. Ze was wat onvoorspelbaarder dan Nicky, vele malen sneller en ook vele malen sterker. Na vele ritten samen heb ik haar goed leren rijden en ik wilde graag met haar eens wat meer dressuur doen. Omdat we geen rijbak tot onze beschikking hadden (alleen heel soms van de buren), ging ik dressuur rijden in het bos/duin/strand. Nadat ik mij verdiept had in de dressuur en spaanse rijkunst heb ik haar van een wilde haf naar een sportpaard gereden. Ze deed alles voor me. Schouderbinnenwaarts, schouderbuitenwaarts, traver, renver, galopwissels, passage, piaffe. Op de paden werden we vanzelf creatief! Maar wat ik met bit kon, wilde ik zonder bit ook en zelfs met een touwhalster kregen we alles voor mekaar! We zijn uiteindelijk eens met een neckrope over het strand gereden! De ultieme ervaring.