De eerste dagen heb ik vooral lekker gepoetst en na een week heb ik haar als cadeau meegenomen naaar huis. Mijn moeder was toen jarig en wist nog van niks! Vanaf die dag was Amanda onze familiepony! Echter liepen we al snel tegen problemen aan. Als eerste wilde ik aan de hand gaan wandelen met haar in de bak, maar ze wilde absoluut niet stilstaan en alles wat ze interessant vond wilde ze heen. Goede karaktereigenschap, die nieuwsgierigheid, maar ik wist niet zo goed wat ik ermee moest doen. De doorslag was eigenlijk na het eerste bezoekje van de natuurlijk bekapper. Hoewel Amanda braaf voetjes gaf, deed ze dat bij de bekapper niet en had haar zelfs getrapt. De bekapper kon een van de achterbenen ook niet bekappen, omdat ze het niet meer toeliet. Op aanraden van haar heb ik toen een parellistick gekocht en ze had me ook een oefening uitgelegd die ik kon doen zodat ze met voetjes geven braver werd.
Ik was wel geschrokken van dit bezoekje en nadat de bekapper weg was vielen er puzzelstukjes op z'n plaats. Op een van haar achterbenen trof ik een klein wondje aan. De bekapper moet haar dus wel geraakt hebben met haar mesje. Vrij logisch dus dat ze haar heeft getrapt. Paarden zijn eerlijke dieren en dat bleek maar weer. Sinds dien, nooit meer een natuurlijk bekapper laten komen.
Vanwege de onkunde heb ik toen les genomen bij Katja Goris. Ze geeft parelliles. Met haar heb ik Amanda leren stil staan. Ook zijn we de basis van Parelli gaan oefenen, zodat ik controle kreeg over haar lichaam en beweging en ook veilig naar buiten kon gaan. Deze lessen sloegen heel goed aan en Amanda raakte snel verveeld. We zijn daarom veel verschillende oefeningen gaan doen en ze kon soms echt heel goed focussen. Dan hoef ik maar te kijken en wijzen en ze begint al te wijken! Ik was supertrost op haar! Met deze vorm van grondwerk heb ik veel geoefend en toen dat goed ging heb ik een echte hoefsmid laten komen; Lesley Zefanja! Lesley is iemand met veel geduld en dat heeft Amanda veel goeds gedaan! Soms is ze nog wat druk en onstuimig, maar ze geeft haar voetjes. Het lijkt nu meer op een balans kwestie of speelzigheid dan die angst die ze had!
Wegens omstandigheden kon Katja geen les meer geven en ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe instructrice voor grondwerk. Op internet kom je vele tegen, maar vrijwel allemaal vragen ze de onnodige hoofdprijs. Ineens kwam Edith Louw op in mijn gedachten. Een stalgenoot van de stal waar Dimana stond. Ik heb haar via Facebook benaderd en voor we het wisten kwam ze lesgeven. Een combinatie van Longeerles, grondwerkles, rechtrichten, etc en dat alles op een manier waarbij Amanda en ik de oefeningen samen doen, in harmonie, en we beide plezier beleven. Dat is tenslotte de basis, maar ook het hoofddoel!
Inmiddels kan Amanda al best veel voor een 2,5 jarige! Zo loopt ze braaf mee aan de hand, is trailermak, braaf bij de smid, kan een aantal perelli oefeningen, loopt braaf in alle gangen aan de longeerlijn en los, ook stap en draf aan de hand en zelfs een zadel of klein meisje op haar rug vind ze geen probleem! Ze houd er van om lekker te spelen, maar dat mag ook! Daar is ze tenslotte jong voor! Regelmatig spelen we ook met balkjes en pionnen. Soms met zadel, maar ook vaak zonder. We zijn ookal aan het oefenen met een begin voor het inrijden. Dan sta ik op een bankje en is het de bedoeling dat ze met haar rug naar mij toekomt. Bij jonge paarden is dit vaak een lastige oefening, omdat ze willen zien waar je bent en wat je doet. Als je op een bankje staat ben je al groter, wat raar is en als je dan ook nog vraagt om met de rug bij jou te staan en niet met het hoofd kan dat wat ontwetendheid opleveren. Ik oefen altijd net zolang tot iets goed gaat of dat ze braaf is en dan rond ik af. Zo houd ze er altijd een positieve ervaring aan over en zal ze het nog eens voor mij willen doen.
We lopen samen ook veel buiten. Soms 10 minuten, soms 3 uur! Zo stappen we weleens uit buiten, maar gaan we ook weleens naar het bos of de duinen. Onderweg komen we ook van alles tegen. Van voetgangers tot vrachtwagens, van kinderwagens tot iemand op skeelers. Als Amanda iets eng vind of spannend dan laat ik haar altijd kijken. Paarden zijn nou eenmaal vluchtdieren, maar als ze het 'gevaar' kunnen zien en kunnen beleven dat het niet eng is of dodelijk voor ze gaan ze dit uiteindelijk ook zo linken en krijg je een bomproof paard. Veel geluiden herkent ze al, maar sommige zwaardere auto's of geluiden van trackers of vrachtwagens vind ze nogsteeds spannend. Wat ik echt geweldig vind aan Amanda is dat ze, wat er ook gebeurd, tot nu toe altijd bij mij is gebleven. Ze vertrouwd mij volledig. Als iets teveel wordt dan zorgt ze er ook voor dat ik tussen haar en het gevaar in sta, alsof ze dan het idee heeft dat er niks mis kan gaan. Doordat ze altijd mag kijken naar de spannende dingen rent ze ook niet zo snel weg, maar maakt ze zich groot en blijft nieuwsgierig kijken naar wat een object doet.
 |
| Amanda & Ik tijdens een avondwandeling |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten