# 3 Hoe ik paarden train (vrijheidsdressuur)

Nadat we speels aan de slag waren gegaan en ons ondertussen nog bezig hielden met 'de basisschool' merkte ik op dat Amanda zich snel verveelde, omdat ze heel slim is en alles snel doorheeft. Als speelse variatie ben ik toen begonnen met vrijheidsdressuur. Vrijheidsdressuur is eigenlijk het op commando zetten van het natuurlijke gedrag van het paard. Bij vrijheidsdressuur is het belangrijk dat je paard de basis kent, hij op afstand blijft (dus uit je persoonlijke ruimte), mee kan lopen en kan stilstaan (ook op afstand!).

Omdat Amanda soms het liefste direct een snoepje of wortel uit mijn handen wilde trekken ben ik begonnen met VOEDSEL WEIGEREN. Voedsel weigeren is heel handig voor het vervolg bij vrijheidsdressuur. Met vrijheidsdressuur kun je een klikker gebruiken, maar omdat ik die niet altijd bij mij heb en Amanda soms nieuwe dingen zelf aanbied gebruik ik mijn stem en daarna beloon ik haar met een aai, kriebel of een snoepje (meestal gebruik ik stukjes wortel). Ook is een klikker onnatuurlijk voor een paard, dus deze gebruik ik eigenlijk liever niet.

Wat ik Amanda tot nu toe geleerd heb:

- Voedsel weigeren
- Jambette
- Spagaat
- Berggeit
- Buiging
- Spaanse pas (mee bezig)
- Steigeren (mee bezig)

Hieronder enkele foto's van Amanda haar vrijheidsdressuur!

Jambette links

Jambette rechts

Berggeit

Klassieke buiging

Spagaat

Steigeren

# 2 Hoe ik paarden train (Parelli)

In mijn vorige artikel van; Hoe ik paarden train, heb ik beschreven hoe ik de basis met Amanda heb gelegd, of nog aan het leggen ben. Ook zijn we langzaam al bezig met een stapje verder. Deze richt zich al wat meer op de natuurlijke scheefheid van het paard en het rechtrichten ervan op een speelse manier.

Met Amanda wilde ik niet meteen heel serieus beginnen. Ik wilde haar op een speelse manier in beweging brengen en daar heeft Katja Goris (instructrice) mij bij geholpen. Zo zijn we begonnen met ' The Seven Games' van Parelli. Parelli is eigenlijk meer een manier van trainen voor mensen, dan voor paarden. Hier hebben Amanda en ik een belangrijke basis gelegd.

' The Seven Games' bestaan uit 7 grondwerkoefeningen. Dit zijn spelletjes die voor zowel mens, als paard leuk zijn. Ook zijn ze nuttig voor de omgang met het paard en leggen ze een basis voor het rijden. De oefeningen worden vooral uitgeoefend met druk. De opbouw hiervan geeft het paard de mogelijkheid om te reageren. Amanda had dit spelletje al snel door en kan bij een goede focus op mijn lichaamstaal al heel veel oefeningen uitvoeren. Ik zal hieronder ' The Seven Games' uitleggen en ik zal ook mijn mening geven over de oefeningen, omdat ik ze zelf niet allemaal gedaan heb, of gebruik.

Game 1; The Friendly Game.
Het is apart om te zien dat er veel paarden ongemerkt wat angstig zijn voor mensen of dat er vertrouwen ontbreekt. The Friendly Game is er, om je paard vertrouwd te maken met mensen en allerlei objecten die wij gebruiken bij de paarden. Het doel is om het paard letterlijk overal te kunnen aanraken zonder twijfelend of ontwijkend gedrag. Zo kun je moeilijke plekken (zoals bij Amanda de vliegenspray bij haar hoofd)  oplossen. De bedoeling is uiteindelijk dat het paard ons, ondanks ons uiterlijk, geur en gedrag als roofdier toch vertrouwd.
Zelf pas ik deze oefening elke dag toe. Eigenlijk pas je deze oefening al toe met het poetsen van een paard. Zo simpel kan het zijn! Ook poetsen heeft een paard een keer geleerd. Maar het is ook goed om te bedenken dat deze 'druk' op elke plaats van het lichaam toegepast kan worden.

Game 2; The Porcupine Game.
Bij The Porcupine Game wordt geleerd hoe je het paard kunt laten wijken op een zo licht mogelijke druk. Niet alleen op de simpele plaatsen zoals de schouder of de achterhand, maar ook het hoofd en buikgedeelte komen aan bod. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat het paard angst krijgt en dus bij elke aanraking of beweging meteen wil vluchten en daarom wordt deze oefeningen vaak samen gevoegd met The Friendly Game! Zo leert het paard ook het verschil tussen deze 2.
Dit is ook een mooie stap voor als je wil beginnen met rijden. Denk maar eens aan teugeldruk of druk van het been. Zo kun je ook voorkomen dat het paard tegen de hulpen in gaat.
Met Amanda oefen ik deze heel veel met grondwerk. Als ze gefucust is kan ik zelfs haar lichaam laten bewegen terwijl ik stil sta en alleen maar naar haar achterhand kijk bijvoorbeeld. Deze oefening wordt ook veel bij het poetsen gebruikt als je het paard bijvoorbeeld een stapje opzij wil laten zetten. Dan druk je tegen de flank en als je de oefening goed hebt geoefend zal het paard wijken voor jouw druk.

Game 3; The Driving Game.
Bij deze oefening vraag je het paard iets te doen en geef je hem de tijd om hem reactie te geven aan wat jij van hem wil. Dit doe je zonder het paard aan te raken.
Bij deze oefening kun je bijvoorbeeld denken aan longeren. Je begint in het midden, zet het paard van je af en wijst daarna een kant op waar je wil dat je paard heengaat. Zelf vind ik het heel fijn dat je je paard bij deze oefening uitnodigt om zelf te denken. Ook met lichaamstaal kun je heel veel doen met deze oefening. Als ik met veel energie een kant op wijs en Amanda heeft energie of is actief, dan springt ze in galop de kant op die ik vraag. Als je de controle hebt over de achterhand, kun je in plaats van een volte ook achtjes maken. Als je de achtjes in galop oefent, zou je zelfs galopwissels kunnen oefenen!

Game 4; The Yoyo Game.
Bij deze oefening leer je het paard, net als bij The Driving Game om zonder druk het paard achteruit en vooruit te laten lopen. Het is hierbij de kunst om je paard een rechte lijn te laten lopen. Gaat je paard iets scheef kun je dit oplossen als je de controle hebt over de voor- en achterhand.
Deze oefening vind ik zelf superleuk om te doen. Ik heb ook de uitdaging gezocht om haar door de bakingang voor- en achterwaarts te laten gaan, of de stal in, of zelfs door een doolhof met balkjes.

Game 5; The Circling Game.
Bij deze oefening wordt het paard geleerd om zelfstandig zijn tempo te behouden. Ook kun je het paard leren welke richting hij op moet gaan. Hierbij draai je zelf niet met het paard mee, maar pak je achter je rug het touw over. Jij staat dus letterlijk stil en je paard moet in hetzelfde tempo uit zichzelf verder gaan.
Deze oefening gebruik ik zelf niet, omdat ik met longeren ook wil kunnen trainen. Amanda is heel gevoelig op lichaamstaal en als ik stop met meedraaien gaat zij dus langzamer, of stopt ze. Ik probeer deze oefening altijd te vergelijken met het paard voorwaarts laten denken. Dus als ik Amanda longeer, dat ze zelf tempo blijft houden.

Game 6; The Sideways Game.
Bij deze oefening leer je het paard zijwaarts te laten lopen. Hierbij worden de technieken van meerdere bovenstaande games gebruikt. Het zijwaarts gaan is een goede oefening voor de spieren en buigzaamheid van het paard. Via deze oefening kun je ook het wijken aanleren, appuyementen en zelfs de vliegende galopwissels!

Game 7; The Squeeze Game.
Bij deze oefening leer je het paard door smalle openingen te lopen, over dingen heen, of onder dingen door. Hierdoor krijgt het paard meer vertrouwen in een mens en is bijvoorbeeld toe te passen bij het trailerladen. Soms hebben paarden ook al moeite om langs open draadjes te lopen en dan kan deze oefening ook goed van pas komen. Paarden met claustrofobie zouden ook baat hebben bij deze oefening, alleen dan dient er wel rustig opgebouwd te worden. Bij het niet rustig opbouwen kan het namelijk gebeuren dat de angst alleen maar groter wordt.

Level 1 & 2;
Bij Parelli wordt gebruik gemaakt van level 1 & level 2. Level 1, ook wel Partnership genoemd, wordt met het paard uitgevoerd, terwijl je een leadrope of ander touw gebruikt en het paard 'vast' zit. Level 2, ook wel Harmony genoemd, wordt gebruikt in vrijheid, dus zonder touw!

Bron van ''The Seven Games'': http://www.paardnatuurlijk.nl/weetjes/index.htm

Over het algemeen vind ik de eerste games van Parelli een goede basis bieden voor een paard of pony. Helaas zijn er enkele signalen in tegenstrijd met bijvoorbeeld het gewone longeren. Daarom pas ik zelf wel enkele games toe, maar zeker niet allemaal. Zo houd ik Amanda veelzijdig!

Genesis

Hoewel Amanda het prima deed, kwam ze op een pensionstal bij mij in de buurt te staan, waar zo goed als alleen maar bejaarde paarden stonden. Ik merkte dat ik haar daarin tekort deed en vond een oplossing toen ik op Marktplaats de oproep van een paard tegen kwam. Het ging om een 5 jarige KWPN ruin, genaamd Genesis. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Hij was niet meer geschikt als rijpaard door Ataxie. Ataxie is een coördinatiestoornis die valt onder neurologische aandoeningen. Omdat hij mij geschikt leek als maatje voor Amanda ben ik bij hem gaan kijken.

6 December, ik weet het nog zo goed. Alleen in de auto ben ik bij hem gaan kijken. Hij stond in een box en toen ze hem voor mij meenamen naar de losgooibak was hij reusachtig groot. 1,74 meter was hij. Groter dan mij! Hij liep braaf mee, maar meteen werd duidelijk dat dit paard last had van 'iets'. Hij zwalkte met zijn benen, liep heel onregelmatig en ik bedacht me even waarom ik hiernaartoe was gereden. Eenmaal in de losgooibak zagen zijn draf en galop er netjes uit, maar 1 kant wilde hij absoluut niet op! Dan keerde hij zijn kont en wilde hij trappen. De blik in zijn ogen zei dat hij ongelukkig was. Er waren meer mensen voor hem. Meer mensen wilde hem meenemen, maar het is altijd maar afwachten of hij echt krijgt wat hij nodig had. Wat ik wel opmerkte is dat wij vanaf het eerste contact al een klik hadden. Het was een sensibel paard die op lichte hulpen in beweging te brengen was, maar ook heel duidelijk aangaf wat hij absoluut niet wilde of kon. Hij had een superlief karakter en ondanks zijn hele ziektebeeld, want hij had ook een stalgebrek, besloot ik toch voor hem te gaan. Dan kon hij heerlijk met Amanda op het land en in de paddock. Heerlijk spelen en jong zijn en samen oud worden!

Genesis en Amanda, eerste kennismaking

13 December, ook die datum kan ik nooit vergeten! Samen weer met mijn vriendin en dezelfde paardentaxi hebben wij hem opgehaald. Het trailerladen was even een dingetje, maar gelukkig werkte hij mee en toen hij erop stond zijn we direct gaan rijden. Eenmaal aangekomen op stal laadde we hem uit en omdat het al donker was, liep ik even een rondje door zijn nieuwe paddock en door de bak. Toen ik naast hem liep was ik onder de indruk van zijn grootte. Pas toen had ik echt door dat hij veel groter dan mij was! In zijn box ging hij meteen eten, en ja, ook meteen luchtzuigen. De oorzaak was onbekend.

Genesis op de trailer, @PAARDENTAXIAMSTERDAM

Genesis in zijn nieuwe box, met mij ernaast

In de eerste maand heb ik contact gehad met de dierenarts. Ik ben wat met hem gaan wandelen en deed wat grondwerk om een band op te bouwen met hem en na bevestiging van de dierenarts dat hij beter werd van beweging ben ik begonnen om hem echt te gaan trainen. Ook kwam in Januari de tandarts langs die zijn hele gebit in orde heeft gemaakt. De dierenarts ontdekte een complete golfbaan plus een extra kies die 90 graden gedraaid zat tussen zijn andere kiezen. Mocht hij hier last van krijgen of mocht de plek rondom die kies ontstoken raken, zou die eruit moeten. Omdat de ligging van deze kies niet bekend was, zou dat in de kliniek moeten gebeuren. Eerst een foto, daarna een ingreep. Gelukkig is het nooit zover gekomen!
Langzaamaan begon hij duidelijk aan te sterken. Zijn takt was nog onregelmatig, maar dat kasplantje die hij was, was niet meer te vinden! Hij begon weer paard te worden, keek weer wat helder uit zijn ogen en je zag dat hij zich beter begon te voelen. Tot februari. Op een avond ging het mis. Toen ik hem meenam zei de toenmalige eigenaar dat hij koliekgevoelig was. Dat moment was aangebroken. Ik was op stal met Amanda bezig, totdat stalgenoten mij riepen. Genesis was in zijn box aan het rollen en raakte helemaal bezweet. Ik besloot meteen met hem te gaan stappen aan de hand, in de rijbak. Helaas mocht het stappen niet baten en toen hij niet meer wilde opstaan heb ik met spoed de dierenarts gebeld. Met wat pijnstillers en darmontspanners knapte hij gelukkig snel op!

Jut en Jul op de wei, ze (s)liepen altijd samen!

Echt alles deden ze samen! Een supercombi!

Het ging weer goed met Genesis en ik kocht zijn zadel over van de vorige eigenaar. Nadat deze nagekeken was, ben ik rustig begonnen met rijden. Veel stappen, rustig draven en misschien een klein galopje. De eerste keer dat ik erop zat weet ik nog goed. Ik reed in de tijd voor Amanda alleen haflingers. Ja, dan is een KWPN'er van 1,74 m hele andere koek! Reusachtige stappen maakten hij. Maar dat niet alleen, je voelde aan alles dat hij uit balans was. De draf was niet eens uit te zitten, dus werd dat in het begin verlichte zit. Galopperen wilde hij op een of andere manier niet, dus dat werd ookal helemaal niks. Ik nam les met hem en beetje bij beetje ging hij nog beter lopen! Het begon een echt rijpaard te worden. Tuurlijk had hij zijn problemen met takt en balans, maar hij wilde het zo graag goed doen! Hij was ook enorm onzeker. Dit kwam vooral naar voren in de galop. Blijkbaar had dit te maken met een trauma en nu ook in combinatie met zijn balans. Hij vond galopperen heel lastig! Wilde ook absoluut niet op een volte en galoppeerde het liefste over de diagonaal. Via iemand die hem in het verleden ooit heeft gereden had ik vernomen dat ze een ongeluk met hem had gehad, tijdens de galop. Dat moet de oorzaak wel geweest zijn. Door veel te oefenen kreeg hij het vertrouwen weer terug en na een half jaar werd hij een mooi dressuurpaard! We begonnen ook met onze eerste buitenritten en zelfs voorop was hij superbraaf! Hij had nog een taktfoutje in stap en soms in draf, maar het was een heel ander paard geworden. In de tussentijd was ook zijn voeding aangepast, want hij kreeg weer koliek. Na die aanpassing heeft hij daar geen last meer van gehad.

Buitenrit leiden

Half Juni ging het weer eens mis. Nu een heel ander verhaal. Ik zette met een stalgenootje de paarden binnen en omdat ik Genesis voor die tijd had gewassen, ging hij als eerste. Normaal is die volgorde hetzelfde en zou dit geen probleem zijn. Het was zomer en er waren veel vliegen. Tot op de dag van vandaag denk ik nogsteeds dat het door een vreselijke steekvlieg kwam, maar hij is in de box, terwijl ik Amanda aan het halen was, helemaal in paniek geraakt! Toen ik met Amanda bij de box aankwam stond ik oog in oog met mijn grootste nachtmerrie!! Genesis was in het wildeweg gaan slaan en was met zijn rechter achterbeen tussen de spijlen van de box gekomen. Ik zette Amanda snel op stal, gooide de box dicht en rende naar hem toe. Ik probeerde zijn been los te krijgen, maar omdat hij nogsteeds in paniek was en tegenspurtte lukte dit niet. In alle paniek heb ik heel hard om hulp geroepen. Gelukkig kwam mijn stalgenootje snel en schakelde alle hulpdiensten in. De staleigenaar voor een slijptol, de dierenarts voor het controleren en verdoven. Wat was ik geschrokken! Ik stond voor hem en bleef hem geruststellen, terwijl hij nogsteeds vastzat tussen de spijlen. Af en toe probeerde hij los te komen en vlak voordat de hulpdiensten er waren trok hij zijn been eruit. Er waren duidelijk wonden zichtbaar en direct zijn we zijn been gaan koelen met een koude, natte doek. De dierenarts heeft hem toen verdoofd en zijn been gehecht. Hij zou volledig op boxrusten moeten, want hij wilde ook niet meer lopen door de pijn. Zijn box kon hij toen ook niet meer uitkomen.
De volgende dag leek het alsof er een wonder gebeurd was! Ik kwam sochtends vroeg om zijn medicijnen te geven tegen de zwelling en pijn en hij kon opeens prima lopen. Echter stond hij alleen op stal de boel weer af te breken en omdat we bang waren voor herhaling hebben we hem buiten op een klein stukje bij de andere paarden gezet. Met een emmer water en een hooinet kwamen we een heel eind! Ik kwam elke dag soms wel 4 of 5 keer langs, of gewoon heel veel uren achter mekaar, om hem te verzorgen en vertroetelen. Elke week kwam de dierenarts 2 keer langs om zijn been te controleren en het verband te wisselen. Gelukkig herstelde zijn been snel en na 1 maand mochten we weer verder met waar we gebleven waren.

Genesis in de ziekenboeg

Inmiddels kreeg ik door het trainen van Genesis geen tijd meer voor Amanda. Mijn droompaardje stond door alle zorg niet meer op 1. Dit was niet zoals het hoorde en toen ik geen passende leaser kon vinden voor Genesis heb ik het besluit moeten nemen om hem te verkopen. Hij was meer geworden dan slechts een weidemaatje voor Amanda. Hij had juist alle training en aandacht nodig om te herstellen en beter te worden. Inmiddels was hij op B-dressuur niveau, dus zeker een leuk rijpaard voor een zeer ervaren ruiter. En die vond ik.

Dressuurtraining met Genesis

Genesis staat nu bij hele lieve mensen en komt dagelijks buiten in de paddock of op het land. Hij krijgt onbeperkt hooi en ook de liefde, aandacht en training die hij nodig heeft. Ze hebben de beschikking tot binnen- en buitenrijbanen zodat hij altijd iets kan doen. Ik ben ook nog een keer bij hem wezen kijken. Toen hij in de verte mijn auto zag liep hij al mee. Toen ik uitstapte begon hij te hinniken. Hij kende mij nog!

Ons afscheid, nog even wat vrijheidsdressuur!

GENESIS IK ZAL JE NOOIT VERGETEN! Wat hebben wij samen een hoop meegemaakt!

Hieronder zal ik nog een video plaatsen waarop te zien is hoe hij in de eerste weken dat hij bij mij kwam liep. De link is van de verkoopvideo, waarop je heel duidelijk verschil kunt zien!

Verkoopvideo:

https://www.youtube.com/watch?v=mz3fWuiWwa0

# 1 Hoe ik paarden train (basisschool)

Zoals jullie al gelezen hebben in mijn eerdere artikelen heb ik Amanda gekocht toen ze nog maar 1 jaar was. Ik heb haar van het land geplukt en hoewel ze een winter op stal heeft gestaan en een keer mee is geweest met de keuring, was ze verder niks gewend. In dit artikel leg ik uit wat volgens mij de eerste stappen zijn voor een paard als Amanda.

In Nederland zijn we tegenwoordig gewend om een paard van 3 jaar al op te leiden (zadelmak te maken, etc). Sommige dravers worden al opgepakt als ze 2 jaar zijn. Als je kijkt naar de gemiddelde leeftijd van een dressuurpaard is dat ongeveer 7-8 jaar in Nederland. Een paard is eigenlijk pas rond zijn 8e jaar geestelijk volwassen en dan is dit dus al erg vroeg als je rond het 2e of 3e jaar begint met inrijden. De meeste mensen vinden een 14 jarig paard vaak al oud, terwijl bijvoorbeeld bij de spaanse rijschool de 16-jarige paarden in de bloei van hun leven zijn! Elk rijpaard heeft een goede basis en opleiding nodig, omdat elk paard van nature scheef is. Net als dat wij rechts of linkshandig zijn, hebben paarden dit ook, maar dan in hun hele lichaam! Voorafgaand aan deze opleiding begin je bij de allereerste basis. Ik zal hieronder uitleggen hoe ik die aan heb gepakt!

Omdat op het moment dat Amanda kocht geen plaats was bij een opfok in de buurt, heb ik haar volpension gezet en ben ik begonnen met de simpele dingen.

Halster accepteren:
Amanda was al gewend om een halster om te krijgen, en omdat dit bij de pensionstal degelijks word herhaald is dit altijd goed gebleven. Ook met het wisselen van halster of hoofdstel omdoen, blijft ze netjes staan.

Leiden/meelopen:
Amanda liep ookal mee toen ze bij mij kwam, maar hier was dan ook alles mee gezegd. Door het veel te herhalen en te oefenen en met de Parellistick aan te geven dat ze linksachter mij moet lopen, doet ze dit nog altijd heel braaf. Hierbij speelt persoonlijke ruimte een belangrijke rol!

Aanraken:
Amanda vond het heerlijk om gekriebeld te worden en zo ook op gepoetst of aangeraakt te worden. Alleen haar oren blijft nog een dingetje. Dit zijn we nogsteeds aan het oefenen, door er een gewoonte van te maken, dat ook haar oren 'gepoetst' horen te worden. Als je dit maar lang genoeg volhoud wordt het standaard en dus een gewoonte. Echter is in het begin de juiste timing nodig van wanneer je even pauze moet houden en de oren met rust laat, en wanneer je wel doorpoetst. Bij Amanda blijf ik doorgaan tot ze haar hoofd stilhoud en dan haal ik mijn hand of borstel weer weg. Zo leert ze dus, als ik mijn hoofd stil houd, gaat de druk weer weg. Voor de rest komt ze met haar lichaam naar je toe als je even stopt met borstelen. Een teken dat ze het lekker vind en meteen de vraag of ik door wil gaan. Met de borstels kom ik overal en ik maak regelmatig met doekjes haar ogen, neus, billen en tepeltjes schoon. Vooral het laatste staan veel merries niet toe, maar Amanda heeft soms wat rare trekjes en vind het juist heerlijk!! HAHA!

Hoeven optillen:
Amanda kon al voetjes geven, maar dan moest ik haar voet wel met haar sok omhoog trekken! Dan werd het vaak heel zwaar en het ging niet van harte. Toen ben ik gaan oefenen met de parellistick. Ik deed het touw daarvan om haar koot en hield met mijn ene hand het handvat vast en met mijn andere hand het uiteinde van het touw wat eraan zit. Ik gaf zachtjes druk door er voorzichtig aan te trekken. Uit reactie tilde ze uiteindelijk haar been op en wilde ze naar de stick trappen. Ik hield de druk er net zolang zachtjes op tot ze haar been stil liet hangen en dan zette ze haar voet weer op de grond. Na dit vaak herhaald te hebben en ze op de druk bij haar benen reageerde ben ik het met mijn hand gaan doen, ditmaal aan de onderkant van de pees. Door de juiste timing te gebruiken tilt ze na een licht kneepje bij de onderkant van haar pees nu zelf haar voet omhoog. Als ze hem daarna weer neer wil zetten mag dat, maar dan geef ik meteen weer een kneepje. Op deze manier tilt ze nu zelf haar been op, houd hem zelf omhoog en als ze niet in balans staat, zoekt ze naar haar balans, en houd ze braaf haar voetje omhoog. Hierbij gebruik ik een vaste volgorde en vaak na 1 hoef staat ze al klaar om de volgende te geven.

Vaststaan op de poetsplaats:
Vaststaan was niet zo een probleem, maar het ging meer om het stilstaan. Iedereen kent het vast wel; die drukke, draaiende paarden die soms ook zelfs letterlijk over mensen heen lopen. Amanda kon dat ook heel goed! De basis hierbij is geduld en respect! Voor paarden is dit een spelletje, wie beweegt wie. Ik zet amanda vaak recht voor de box neer. Op onze stal hebben we geen ingerichte poetsplaats en staan de paarden bij de boxen vast. Ze kunnen dus volledig ronddraaien, tot de boxrand. Dit is echt de ideale inrichting om te oefenen! Elke stap opzij, zette ik haar terug. In het begin moest ik echt bergen geduld hebben, omdat ze bleef draaien en ook gevoelig was, dus wat ik aangaf met 1 stapje, draaide Amanda meteen 180 graden naar de andere kant. Ik ben dit vol blijven houden en zelfs als ze alleen is, kan ze rustig op stal vast staan. Als ik wegloop draait ze nog wel, om mij in de gaten te kunnen houden. En een tijdje terug wilde ze niet zonder mij op stal blijven staan. Ik wilde het opstapje om mee te oefenen in de bak zetten en hoorde opeens dat ze zichzelf losgetrokken had. Ik heb gelukkig de mazzel dat ik alle paarden altijd vastzet met een veiligheidshaak, dat mochten ze zich los willen trekken, het touw losschiet van het halster en het paard dus niet vast kan komen te zitten! Ik weet nog goed dat Amanda in paniek, midden in stal, om haar heen keek en het eruit zag alsof ze niet wist wat er gebeurd was. Ze wist niet wat ze moest doen. Ik hoorde het gebeuren en ben zo snel als ik kon naar de stal gelopen, waarnaar Amanda in een snelle draf op mij afkwam. Alsof ze wilde zeggen; HELP MAMA!!! Hahah, ik heb daar stiekem nog wel om kunnen lachen. Daarna is het niet meer gebeurd, maar ben ik wel alert als eenzelfde situatie zich aandient.

Vliegenspray:
Amanda had naar mijn weten nog nooit vliegenspray opgespoten gekregen. Bij nieuwe dingen doe ik altijd, zoals ik dat normaal ook zou doen. Als je voorzichtig bent voelt het paard aan dat er iets is. Juist daardoor kunnen ze gekke dingen gaan doen. Amanda schrok in het begin wel van het geluid, maar veel meer dan een pasje opzij deed ze niet. Ik gebruik nu bijna dagelijks (ook als er geen vliegje te bekennen is) vliegenspray. Puur zodat dit een gewoonte wordt bij de poetsroutine. Ze blijft nu braaf staan bij het horen van de spray, alhoewel ze het bij haar ogen in de buurt niet helemaal oke vind, maar ik zou zelf ook niet willen dat iemand een spray bij mijn ogen laat nevelen. Dus vanuit de mensen en paarden gedacht hoeft ze van mij ook niet alles goed te keuren. De rest van haar lichaam laat ze namelijk wel gewoon toe!

Water:
Voor de keuring was Amanda al een keer gewassen. Als veulen heeft ze dus al geleerd wat water is. Omdat ze dit allemaal wel prima vind ben ik meteen een stapje verder gaan oefenen. Nog helemaal prima vind ze het niet, maar met een spons erbij voor haar hoofd, kan ik haar hele lichaam wassen! Dus beentjes afspuiten na het lopen of na de paddock is allemaal geen probleem. Vaak is het ook zelfs zo dat ze het water uit de slang wil drinken of ermee wil spelen! Ik kan natuurlijk niks anders doen dan dat stimuleren. Zo stonden we samen een keer met de sproeikop naar boven gericht onder een soort regen. We werden beide nat, maar Amanda vond het helemaal geweldig!

Trailer:
Toen Amanda kwam hebben we haar natuurlijk met de trailer opgehaald. Ik had een schep met brokjes in mn ene hand en Amanda in mn andere hand. Een klein beetje schudden en ze stond erop. Dit was op advies van de fokker en dit heb ik ook zo gedaan, omdat we er dan zeker van waren dat er geen stress bij het laden kwam. Als ik het nu nog een keer zou doen, zou ik hetzelfde proberen en met druk en druk los werken. Hier reageert ze namelijk heel goed op en omdat je bij iets vrij onbekends iets bekends toepast kan dat weer geruststellend zijn. Ik heb ook weleens gezien en gehoord dat mensen met hekken of touwen de boel afzetten, maar ik ben van mening dat die krappe en benauwde ruimtes niet heel rustgevend voor je paard zijn. Een paard koppelt dingen snel aan mekaar en als de link met stress eenmaal is gelinkt, dan moet je de volgende keer als brugman je best doen om het laden nog voor mekaar te krijgen!

Deken:
Amanda had voor ik haar had, naar mijn weten nog nooit een deken op gehad. Ik ben dat gaan oefenen in de box. Ik liet haar even snuffelen en daarna heb ik letterlijk de deken opgegooid, weer als een gewoonte! Uiteraard gaf ze hier reactie op door druk door haar stal heen te snelwandelen, maar toen ze stilstond, heb ik de deken direct van haar afgehaald. Dit enkele keren herhaald en sinds dien kan ik of zelfs een vreemde de deken gewoon opgooien. Zelfs over haar hoofd trekken vind ze prima.

Singel:
De eerste keer dat ik een zadel op deed, had ik nog geen singel. Ik ben pas later gaan oefenen met longeersingel. Weer zoals ik dat bij een ander paard ook zou doen. Opleggen, langzaam aantrekken tot hij aansluit en in de bak nog aansingelen. De eerste keren heeft ze me aangekeken en wilde naar de singel happen, want dit kende ze niet. Maar door het vaak herhaald te hebben is het als gewoon en kan ik net als bij de deken het zadel letterlijk opgooien en normaal aansingelen! Soms wil ze nog weleens omkijken, maar dat mag! Ze mag zien wat ik doe!

Zadel:
Eigenlijk is dit gelijk aan de deken en de uitleg bij de singel. Ze raakte er snel aan gewent. Wat veel mensen alleen vergeten is bij de basis, dat galop ook bij het zadelmak maken hoort. Als een paard namelijk galoppeert spant het zijn buikspieren aan en toevallig zit de singel daar. Amanda deed bij stappen en draven niks, maar bij het galopperen heeft ze wel een paar bokkensprongen gemaakt! Dit doen paarden puur uit onwennigheid, en bij Amanda is dat nu ook gewoon over!

Auto's, fietsers, etc.:
Het wennen aan verkeersdeelnemers of andere onbekende dingen vergt tijd, geduld en vooral heel veel herhaling! Dit is per paard verschillend. Amanda blijft altijd bij mij, dus ik hoef niet bang te zijn dat ze in blinde paniek wegrent voor iets wat ze eng of spannend vind. Dit komt mede door het vele grondwerk en het (zelf)vertrouwen. Nogsteeds vind ze dingen eng, maar ik verwacht ook niet dat ze met 1 jaar helemaal bomproof kan zijn! Tijd, geduld en heel veel herhalen!!!!

Amanda 3e keer gewassen, 1e keer het hoofd!

Amanda eerste keer met zadel longeren. 

Ons eerste jaar samen

Eindelijk had ik dan nu mijn eigen paard. Kwa ervaring was dit voor mij ook weer een nieuwe en grote stap. Het jongste paard wat ik zelf in handen had gehad was een 3 jarige. Amanda was een jaarling, en dat is dus een heel ander verhaal. Juist daarom had ik ook voor haar gekozen. Ik wilde weer een nieuwe uitdaging en dat was ze zeker.
De eerste dagen heb ik vooral lekker gepoetst en na een week heb ik haar als cadeau meegenomen naaar huis. Mijn moeder was toen jarig en wist nog van niks! Vanaf die dag was Amanda onze familiepony! Echter liepen we al snel tegen problemen aan. Als eerste wilde ik aan de hand gaan wandelen met haar in de bak, maar ze wilde absoluut niet stilstaan en alles wat ze interessant vond wilde ze heen. Goede karaktereigenschap, die nieuwsgierigheid, maar ik wist niet zo goed wat ik ermee moest doen. De doorslag was eigenlijk na het eerste bezoekje van de natuurlijk bekapper. Hoewel Amanda braaf voetjes gaf, deed ze dat bij de bekapper niet en had haar zelfs getrapt. De bekapper kon een van de achterbenen ook niet bekappen, omdat ze het niet meer toeliet. Op aanraden van haar heb ik toen een parellistick gekocht en ze had me ook een oefening uitgelegd die ik kon doen zodat ze met voetjes geven braver werd.
Ik was wel geschrokken van dit bezoekje en nadat de bekapper weg was vielen er puzzelstukjes op z'n plaats. Op een van haar achterbenen trof ik een klein wondje aan. De bekapper moet haar dus wel geraakt hebben met haar mesje. Vrij logisch dus dat ze haar heeft getrapt. Paarden zijn eerlijke dieren en dat bleek maar weer. Sinds dien, nooit meer een natuurlijk bekapper laten komen.
Vanwege de onkunde heb ik toen les genomen bij Katja Goris. Ze geeft parelliles. Met haar heb ik Amanda leren stil staan. Ook zijn we de basis van Parelli gaan oefenen, zodat ik controle kreeg over haar lichaam en beweging en ook veilig naar buiten kon gaan. Deze lessen sloegen heel goed aan en Amanda raakte snel verveeld. We zijn daarom veel verschillende oefeningen gaan doen en ze kon soms echt heel goed focussen. Dan hoef ik maar te kijken en wijzen en ze begint al te wijken! Ik was supertrost op haar! Met deze vorm van grondwerk heb ik veel geoefend en toen dat goed ging heb ik een echte hoefsmid laten komen; Lesley Zefanja! Lesley is iemand met veel geduld en dat heeft Amanda veel goeds gedaan! Soms is ze nog wat druk en onstuimig, maar ze geeft haar voetjes. Het lijkt nu meer op een balans kwestie of speelzigheid dan die angst die ze had!
Wegens omstandigheden kon Katja geen les meer geven en ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe instructrice voor grondwerk. Op internet kom je vele tegen, maar vrijwel allemaal vragen ze de onnodige hoofdprijs. Ineens kwam Edith Louw op in mijn gedachten. Een stalgenoot van de stal waar Dimana stond. Ik heb haar via Facebook benaderd en voor we het wisten kwam ze lesgeven. Een combinatie van Longeerles, grondwerkles, rechtrichten, etc en dat alles op een manier waarbij Amanda en ik de oefeningen samen doen, in harmonie, en we beide plezier beleven. Dat is tenslotte de basis, maar ook het hoofddoel!
Inmiddels kan Amanda al best veel voor een 2,5 jarige! Zo loopt ze braaf mee aan de hand, is trailermak, braaf bij de smid, kan een aantal perelli oefeningen, loopt braaf in alle gangen aan de longeerlijn en los, ook stap en draf aan de hand en zelfs een zadel of klein meisje op haar rug vind ze geen probleem! Ze houd er van om lekker te spelen, maar dat mag ook! Daar is ze tenslotte jong voor! Regelmatig spelen we ook met balkjes en pionnen. Soms met zadel, maar ook vaak zonder. We zijn ookal aan het oefenen met een begin voor het inrijden. Dan sta ik op een bankje en is het de bedoeling dat ze met haar rug naar mij toekomt. Bij jonge paarden is dit vaak een lastige oefening, omdat ze willen zien waar je bent en wat je doet. Als je op een bankje staat ben je al groter, wat raar is en als je dan ook nog vraagt om met de rug bij jou te staan en niet met het hoofd kan dat wat ontwetendheid opleveren. Ik oefen altijd net zolang tot iets goed gaat of dat ze braaf is en dan rond ik af. Zo houd ze er altijd een positieve ervaring aan over en zal ze het nog eens voor mij willen doen.
We lopen samen ook veel buiten. Soms 10 minuten, soms 3 uur! Zo stappen we weleens uit buiten, maar gaan we ook weleens naar het bos of de duinen. Onderweg komen we ook van alles tegen. Van voetgangers tot vrachtwagens, van kinderwagens tot iemand op skeelers. Als Amanda iets eng vind of spannend dan laat ik haar altijd kijken. Paarden zijn nou eenmaal vluchtdieren, maar als ze het 'gevaar' kunnen zien en kunnen beleven dat het niet eng is of dodelijk voor ze gaan ze dit uiteindelijk ook zo linken en krijg je een bomproof paard. Veel geluiden herkent ze al, maar sommige zwaardere auto's of geluiden van trackers of vrachtwagens vind ze nogsteeds spannend. Wat ik echt geweldig vind aan Amanda is dat ze, wat er ook gebeurd, tot nu toe altijd bij mij is gebleven. Ze vertrouwd mij volledig. Als iets teveel wordt dan zorgt ze er ook voor dat ik tussen haar en het gevaar in sta, alsof ze dan het idee heeft dat er niks mis kan gaan. Doordat ze altijd mag kijken naar de spannende dingen rent ze ook niet zo snel weg, maar maakt ze zich groot en blijft nieuwsgierig kijken naar wat een object doet.

Amanda & Ik tijdens een avondwandeling

Een eigen paard!

In 2016 is de zoektocht naar mijn eigen paard begonnen. Ik wist al vrij snel dat dit een koudbloed moest zijn. De massieve uitstraling heeft mij altijd getrokken. Ik vond Percherons heel gaaf of shires, maar omdat deze paarden nogal groot 'uitvallen' is een geschikte stal vinden heel lastig. Ik kwam toch weer terug bij de haflinger. Dit keer wilde ik wel een haflinger waarmee ik ook verder kon komen. Dus wedstrijden kan gaan rijden, of voor de kar, springen of recreatief buitenrijden. Ik ging op zoek naar een sporthaflinger. Het duurde niet lang voor ik een merrie tegen kwam die binnen mijn budget viel. Ik was nog maar net begonnen met sparen, maar kon me niet weerhouden om alvast te kijken. De merrie was ook nog maar 1 jaar oud en ik ben goed nagegaan of dat wel bij mij paste. Al snel wist ik dat ik uitdaging nodig heb, omdat het anders snel saai wordt voor mij. Het jongste paard die ik ooit in handen heb gehad was 3, dus een jaarling zou mij bieden wat ik wil. Veel ervaring met de allerjongste had ik nog niet, maar ik besloot diezelfde dag nog te gaan kijken.
Ik kwam aan bij een fokkerij, waar de eigenaren met trots de vader en moeder van de merrie lieten zien. Ik was onder de indruk hoe braaf de hengst door de bak liep, terwijl het landje ernaast een aantal merrie aan het scharrelen waren. Geen stap verkeerd, mooie bouw, betrouwbaar en goudeerlijk karakter. De moeder was ookal zo mooi, lief en gewoon perfect! Ik reed met de fokker mee naar het jaarling land van de merrie waar ze stond. Hij wees haar aan; dat is Amanda! Direct kwam ze naar mij toerennen. Ze liepen op een enorm land waar ze alle ruimte hadden, maar ze bleef bij me. Ze was heel mooi, lief en knap! JA! DIT IS HAAR! Dit moest gewoon mijn paard worden.
De fokker wilde dat als ik haar kocht, ik een deel meteen kon betalen en het andere deel over uiterlijk een maand. Omdat ik pas net begonnen was met sparen baalde ik dat dit niet kon doorgaan. Of toch? Ik vertelde over hoe ik erin stond en we hebben samen een dealtje kunnen maken. Amanda bleef nog wel twee maanden bij hun in de opfok, maar daarna mocht ik haar ophalen en dan had ik haar ook betaald.

9 Oktober 2016, ik weet het nog zo goed! Ik en een vriendin stapte op de trein naar Amsterdam, om daar vervolgens bij de paardentaxi in te stappen om haar op te halen. Het was een mooie dag. De zon scheen en de temperatuur was fris. We reden eerst naar de fokker, waar we een taartje aten met de fokker, zijn vrouw en de mensen van de paardentaxi. Ik en mijn vriendin mochten nog wat rondkijken bij de hengsten, de merries en de veulens. Daarna was het dan eindelijk tijd om Amanda op te halen. De fokker reed alvast vooruit om het halster om te doen en haar vast te houden. ze was zo braaf! de paardentaxi prepareerde de trailer en Amanda stond er binnen een paar seconden op! Zo braaf had ik nog nooit een paard de trailer op zien lopen!
Onderweg keken we mee met de camera. We konden haar dus de hele reis in de gaten houden. Toen we na ongeveer 2 uur aankwamen bij de pensionstal bij mij in de buurt begon het te regenen. We lieten ons niet door wat regen uit het veld slaan en hebben haar met de regen van de trailer gehaald. Amanda vond het zo spannend, dat ze de trailer zelfs uitsprong! Ze liep heel braaf mee naar haar box en was rustig. Mijn vriendin en ik besloten nog even bij haar te blijven. We gingen haar meteen uitgebreid poetsen, vlechten, etc.! Ze vond alle aandacht geweldig!
Eindelijk had ik mijn eigen paard!

Vastgelopen?

Met Liberty maakte ik veel dingen mee. We maakten staprondes van 3,5 uur, maar hetzelfde rondje konden we ook in 1,5 uur afleggen! Na een tijdje waren we over elk stukje ruiterpad in de omgeving geweest en de langste rit die we gemaakt hebben was van Egmond naar Wijk aan Zee. Helemaal bij Wijk aan Zee zijn we niet gekomen. Bij Heemskerk zijn we het strand op gegaan en via het strand zijn we teruggereden naar Egmond. Dan zou je denken dat zo een rit leuk is, maar mijn vriendin was mee en we voelden ons echt verdwaald! Zelfs op het strand, omdat dit eindeloos leek te duren. De ritten gingen niet altijd over rozen. Zo zijn we ook twee keer flink hard gevallen. Vanuit volle rengalop over de paden. De pech dat er net een boomwortel uitstak en Liberty struikelde. Gelukkig is ze nooit op mij gevallen, en beide keren de mazzel gehad dat we alleen onze schouder gekneusd hadden. We zijn toen opgestaan, ik stapte weer op en in stap reden we weer naar huis. Heel voorzichtig!
Heel gaaf allemaal. We konden samen alles en ik wilde nog verder komen. Ik mocht mijzelf opgeven voor de TREC-training bij HS-Heiloo, de ponyclub uit de buurt. We liepen over een houten brug, racede onder de bamboestokken door, over de bezembak, door het labyrint, langs het poortje en over de boomstammen. Alleen de nagemaakte waterbak... Daar kreeg ik haar echt niet in. Ik wilde graag met haar meedoen aan de officiele wedstrijd, maar het bleek dat Liberty nog nooit geent was. De eigenaar wilde dit ook niet en dit maakte dat we niet verder konden komen samen. Zoveel meegemaakt, zoveel geleerd, maar hier hield het op. De ritjes waren niet meer uitdagend genoeg. De paarden waren braaf. Was er nou nog maar iets waar we aan konden werken. We begonnen met vrijheidsdressuur en wat parelli grondwerk oefeningen. Vrijheidsdressuur is gewoon niet helemaal mijn ding. De Jambette vind ik nog wel leuk en een mooie oefening voor de schouderspieren, maar verder dan dat kwam het eigenlijk niet. We reden al met touwhalster of neckrope door het duin en na wat oefeningen van parelli hielden de mogelijkheden op. Op het land mocht af en toe wel gereden worden, maar liever niet. Omdat de paarden vlak langs het duin stonden, was het met verkeer lastig om langs de weg te oefenen, dus er kwam een einde aan deze eindeloze avonturen.
In 2016 ben ik definitief gestopt met deze lieve en knappe hafjes en is mijn zoektocht naar een eigen paard begonnen.

Liberty & Ik 2016, vlak voor ik stopte met bijrijden.

Emy & Liberty bij Johannas Hof.

Liberty & Ik

Nicky, met links Emy en rechts Liberty bij Het Ruiterhuys

Veel zelfvertrouwen, springen en een eigen paard!

Goed, Hippisch Centrum Uitgeest werd dus gesloten en bij Manage Heemskerk kon ik ook met springlessen meedoen. Ik kwam daar terecht via schoolvriendinnen. De eerste les weet ik nog goed. Mijn vriendin moest op Teddy, een voskleurige pony die de bouw had van een Haflinger. Dat bleek verschrikkelijk te zijn, want ze wilde graag ruilen. Ik weet niet meer op wie ik daar als eerste reed, maar wel dat Teddy eigenwijs werd en mijn vriendin eraf ging en moest huilen. Ze ruilde met iemand die Teddy wel aandurfde, maar ook die wilde daarna nog eens ruilen. Toen was het mijn beurt. Het leek mij zo een lief paardje! Al vanaf dat ik opstapte voelde ik een klik met dat paard. Het voelde goed, het rijden ging goed en na enkele lessen hebben Teddy en ik zelfs zonder zadel gesprongen! Teddy werd te makkelijk en te klein. Ik werd naar de paardengroep verplaatst en mocht vaak op Arthur of een nieuw paard. Arthur was een grote, donkere vos. Ontzettend braaf en makkelijk te rijden. Maar perfect om aan het 'paardenritme' te wennen. Samen hebben we veel dressuurlessen gereden. Met de springlessen mocht ik op Morena. Dat was een grote bruinbonte merrie. Morena was gek op springen en met de springlessen hebben we tot de 1,40 meter gesprongen!

Ik was ondertussen alweer 14 jaar, zat op school in een paardenklas waarbij we bij Manege Groot reden en ik had veel ervaring gekregen. Onder andere met een voskleurig vuilnisbakken ras paardje Jolly. Hij was naast de pony's van mijn vriendin, mijn eerste, echte, eigen verzorg pony! Omdat hij al wat op leeftijd was deed ik vooral rustig aan met hem. We reden vaak, af en toe een heel klein sprongetje en maakte weleens buitenritten. Ook maakte ik in die tijd kennis met het boomloos en bitloos rijden. Ik leerde een nog betere houding en zit aan en kon zo goed als alle paarden en pony's rijden die er op de manege te vinden waren. Ik was toe aan een eigen paard om verder te komen. Bij de paardenklas behaalde ik mijn Certificaat Buiten Rijden en omdat ik wel wat uitdaging kon gebruiken kochten we een 3-jarig KWPN-tuigpaard merrie Dimana.

Dimana, 3 jarige KWPN-Tuigpaard merrie.

Dimana was een ontzettend mooie voskleurige merrie. Ze was heel braaf, maar hier en daar wel wat gedragsproblemen. Ik kon haar als 15-jarige zelfstandig verzorgen en rijden en zelfs durfde en mocht ik naar buiten om haar verder verkeersmak te maken. Zo ontzettend braaf! Maar helaas kon het niet altijd goed gaan met haar. Ik had haar net een maandje toen ik haar uit de wei wilde pakken en ze niet op haar linker voorbeen wilde staan. Wat ik ook deed, ze had teveel pijn! Ik heb toen heel hard gehuild, omdat ik dacht dat haar been gebroken was. Ik haalde snel hulp en met meerdere mensen hebben we haar duwend en trekkend naar haar box gekregen. De dierenarts constateerde hoefzweren. De hoefzweren moesten uit de hoef groeien en afhankelijk van waar die zaten, gedurende een aantal weken herstellen. Gelukkig mocht ze als ze niet kreupel, dus onregelmatig liep, gewoon beweging krijgen. Het ging even goed, maar toen er na de eerste buitenrit een steentje in het gat kwam en ze weer op drie benen stond konden we niks anders dan weer de dierenarts bellen. In haar hoef zaten meerdere hoefzweren die er zelfs bij de kroonrand naar boven uitkwamen. De dierenarts zette haar in het verband en toen na enkele dagen het verband eraf mocht, heb ik haar elke dag enkele keren, meerdere minuten in een sodabadje gezet. De genezing ging voorspoedig, maar omdat de dierenartskosten te duur werden waren we genoodzaakt om haar te verkopen. Ze kon niet langer blijven en ik moest toch weer terugvallen op verzorgpaarden. Het afscheid zal ik nooit meer vergeten!
Meteen al kreeg ik twee nieuwe verzorgpaardjes. Een Haflinger Jelly en een New Forest Jointy. Ook van deze twee heel veel geleerd! Ik was de rijbaan een beetje zat en wilde ook graag in de duinen en op het strand rijden. Ik kreeg toen vier bijrijdhaflingers; Emy, Menner, Nicky en Liberty. Ik kwam daar eens per week of soms vaker rijden. In het begin veel met Nicky. Ze was een onzekere haflinger en schrok snel van dingen, maar niet onvoorspelbaar en verder heel braaf en makkelijk te rijden. Ik reed vaak met een vriendin die op Menner reed. De enige ruin van de vier. Hij was een wat flegmatieke haf die de kat uit de boom keek. Mijn vriendin ging ook weleens op Emy. Menner en Emy waren de rustigste van de vier. Het afspreken met mijn vriendin ging steeds moeizamer en ik wilde ook wel een keer alleen. Helaas kon dat niet zo goed met Nicky, vanwege haar onzekerheid. Toen hebben de eigenaren en ik besloten om Liberty te gaan rijden. Liberty was wel een enorme wildebras.

Menner, Emy, Nicky en Liberty

De eerste keren dat ik Liberty ging rijden vond ik haar leuk, maar ook eng. Ze was wat onvoorspelbaarder dan Nicky, vele malen sneller en ook vele malen sterker. Na vele ritten samen heb ik haar goed leren rijden en ik wilde graag met haar eens wat meer dressuur doen. Omdat we geen rijbak tot onze beschikking hadden (alleen heel soms van de buren), ging ik dressuur rijden in het bos/duin/strand. Nadat ik mij verdiept had in de dressuur en spaanse rijkunst heb ik haar van een wilde haf naar een sportpaard gereden. Ze deed alles voor me. Schouderbinnenwaarts, schouderbuitenwaarts, traver, renver, galopwissels, passage, piaffe. Op de paden werden we vanzelf creatief! Maar wat ik met bit kon, wilde ik zonder bit ook en zelfs met een touwhalster kregen we alles voor mekaar! We zijn uiteindelijk eens met een neckrope over het strand gereden! De ultieme ervaring.

Boven: Liberty 2014, onder: Liberty 2015

Avondwandeling met links Menner met Lonneke (bijrijdster) en rechts Liberty

Mijn eerste herinneringen

Als ik ongeveer 18 jaar terug in de tijd ga, dan kan ik mij nog herinneren dat vrienden uit het dorp vaak langsreden met paard en wagen. Wat voor wagen dat is weet ik niet meer, maar de tinker die ervoor liep kan ik mij nog goed herinneren. Het was een mooi, niet al te groot, gevlekt paard. Het paard was mooi zwart met wit en de aftekeningen zijn vel in mijn herinneringen. Als ik vanuit de woonkamer paardenhoeven hoorde dan wilde ik daar altijd naar kijken. Ik weet niet wat mij trok, maar ik vond het fascinerend!

Toen ik bijna 4 jaar was reden ze weer eens langs. Dit keer stopte ze voor mijn huis en gingen ik en mijn moeder kijken. Ik weet nog goed dat ik een mooie, roze K3 handdoek had en dat die over het paard werd gelegd. Ik mocht er even op zitten. Wat vond ik dat gaaf! Het liefste zou ik er al vanaf dat moment nooit meer bij weg willen.

Wat ik mij nog meer kan herinneren is dat mijn moeder een vriendin had en ik vriendinnen was met haar dochter. Ookal zo een paardengek! Ze hadden een eigen shetlander in de tuin en ik kwam regelmatig langs om te helpen met verzorgen. De voskleurige shetlander heette Sjors. Hij was lief, maar ontzettend eigenwijs. Mijn vriendin en haar moeder hadden hem eens meegenomen naar mijn huis. In de achtertuin kon hij lekker gras eten. Ik weet nog wel dat ik hem bij zijn halster wilde pakken en Sjors met zijn eten bezig was. Hij was er niet weg te slaan, want toen ik hem bijna had beet hij mij. Rotpony! Dacht ik toen, maar al snel waren we weer vriendjes. 

In die tijd was de moeder van mijn vriendin vaak bij een stal te vinden waar ze dravers hadden. Bij die stal was ook een drafbaan en er stonden nog veel meer paarden. Ik mocht heel wat keren mee en het was er altijd heel gezellig!

Na een tijdje werd mijn vriendin te groot voor de shetlander en toen kwam er een pony. Als ik het mij goed herinner was het een bruine merrie. Ze heette Verena en was een echte kinder- en leerpony! Op haar heb ik echt leren rijden. De moeder van mijn vriendin gaf mij heel vaak les. Verena liep dan heel rustig aan de longeerlijn in stap, draf en heel soms in galop! Ik kreeg dan altijd houding- en zitles. Toen ik het ritme van Verena een beetje doorhad mocht ik ook stukjes losrijden en gingen we met begeleiding samen een rondje buiten door het dorp. 

Rond deze tijd begon ik ook bij een manege in de buurt. Manege 't sprongetje in Limmen! De manege had slechts 4 paardjes. Darla, een bonte pony, Ginny, een voskleurige pony, Lucky, een bruine grote pony en nog een paard die ik nooit echt gekend heb. Darla was mijn favoriet en de pony waarmee ik kon lezen en schrijven. Als ik aan mijn linkerteugel trok ging ze naar links en als ik aan mijn rechterteugel trok ging ze naar rechts. Ook als ik schopjes gaf met mijn benen dan ging ze braaf naar de draf, maar dat vond ik nog wel lastig hoor! Toen Darla voor mij geen uitdaging meer had mocht ik op Lucky rijden. Volgens mij heb ik daar ook maar één keer op gezeten, want deze pony was niet zo braaf! Hij ging niet zomaar naar links of rechts op teugelhulp en niet harder op beenhulp. Hij wilde altijd graag de andere kant op, maar toen hij ervandoor ging en ik met mijn zweep hem een tik gaf bokte hij mij eraf en ben ik met mijn rug tegen een ijzeren paal gevallen. De keren daarna mocht ik weer op Darla. En even als weetje; Darla was zwartbont! Net als die tinker die altijd voor mijn huis langsreed!

Ginny, groot paard, Lucky & Darla met mij erop!

Helaas ging de manege dicht en zijn we op zoek gegaan naar een nieuwe manege. We zijn bij veel maneges langs geweest en enkele keren heb ik daar gereden. Manege de Meierij in Uitgeest, Hippisch Centrum Uitgeest, Manege Heemskerk, Manege Reuring op Stal in Castricum en Manege Groot in Egmond. Het langst heb ik bij Manege Reuring op stal gereden. In de lessen reed ik vaak op een witte grote shetlander Choco! Hij was net zo lief als Darla, maar had net even wat meer uitdaging. Ik kreeg ook regelmatig privéles met hem. Zo ook een keer galoples, waarbij ik er drie keer was afgevallen, omdat ik uit balans zat en Choco alvast de bocht wilde afsnijden. Wat hebben we hier later hard om kunnen lachen! Er waren namelijk videobeelden opgenomen! Ook reed ik steeds vaker op Frits, een bruine brave pony en soms op Jip (vosje) of Boeli (donkerbruine). Enkele keren ook weleens op andere pony's, maar ik had natuurlijk mijn voorkeuren. 

Omdat mijn ouders in die tijd gingen scheiden ben ik een korte periode gestopt met paardrijden, omdat het te duur was. Ik heb toen nog fanatiek gereden bij mijn vriendin die alweer een nieuwe pony kreeg, omdat ze wat meer van de pony wilde vragen. Een bruine merrie genaamd Amanda.

Toen de omstandigheden het weer toelieten ben ik weer bij een manege begonnen. Omdat Hippisch Centrum Uitgeest het goedkoopste was mocht ik daar lessen. Ik mocht daar altijd op een valkkleurige pony genaamd Peter. Hij was ontzettend lief en omdat ik nog weleens te laat kwam bleef hij gewoon in het midden van de bak op mij wachten! Wat een schatje! Ik leerde weer veel van hem en op een gegeven moment leerde ik niks meer bij. Ik mocht toen op een andere pony die wat 'moeilijker' zou zijn. Ik was toen net de galop weer aan het oppakken, maar was er niet op voorbereid dat deze donkerbruine er vandoor zou gaan. Ik verloor mijn evenwicht, mijn voet gleed door de stijgbeugel heen en hij heeft mij toen de hele bak door gesleurd. Ik wilde weer op een andere! Toen mocht ik op Summer! Een groot wit paard, wat lijkt op het paard van Sinterklaas! Ze was zo ontzettend braaf. Met haar durfde ik weer te galopperen. Ze gaf mij het vertrouwen weer terug. Ik groeide daarna hard en ik leerde er alle paarden en pony's rijden. Het was tijd voor wat nieuws. Ook deze manege ging sluiten en toen ben ik naar Manege Heemskerk gegaan. Hier gaven ze ook springlessen en dat vond ik geweldig!